GOŁOMSKI Bernard
(1889 – 1939), duchowny, ofiara zbrodni hitlerowskiej.
Ur. w Kurkocinie niedaleko Wąbrzeźna. Uczył się w gimnazjum w Chełmnie i tam zdał w 1910 r. maturę. W okresie pierwszej wojny światowej krótko pracował jako sanitariusz. Wstąpił następnie do seminarium w Pelplinie. Święcenia przyjął w 1916 r. Jako wikariusz pracował w parafiach w Lisewie, Bysławiu, Brodnicy i Czersku. W Brodnicy był prezesem Towarzystwa Śpiewu św. Cecylii, a także współpracował z organizacją filomacką. W 1921 r. został sekretarzem generalnym Katolickiego Związku Młodzieży Polskiej na Diecezję Chełmińską. Od 1923 do 1926 r. był prefektem w Państwowym Gimnazjum Męskim w Toruniu. Od 1926 r. był kuratusem w Dąbrówce Królewskiej koło Grudziądza. W 1928 r. wrócił do Torunia i związał się z kuracją, a następnie z parafią w Toruniu-Mokre, angażując się w sprawę wybudowania tam świątyni. Osiągnięcie tego celu okazało się wówczas bardzo trudne i nie zostało w pełni osiągnięte w okresie jego urzędowania. Dzięki niemu powstały natomiast w Toruniu dwie ochronki. Działał także w licznych organizacjach kościelnych. Był też członkiem Towarzystwa Naukowego w Toruniu. W 1934 r. został proboszczem w Żukowie i pracował tam do wybuchu wojny, na początku której został aresztowany i zamordowany 25 listopada 1939 r. w lasach kaliskich.
 
Oprac. na podstawie:
Piotr Kurlenda, Gołomski Bernard, [w:] Toruński słownik biograficzny, pod red. K. Mikulskiego, t. 2, Toruń 2000, s. 100-102.
