Opublikowano 03 września 2024
CHOPIN Fryderyk
(1810-1849), polski kompozytor i pianista.
Urodził się prawdopodobnie 1 marca 1810 r. w Żelazowej Woli w oficynie dworu należącego do hr. Skarbków, gdzie funkcję guwernera pełnił jego ojciec Mikołaj Chopin – spolonizowany Francuz. Był drugim z czworo dzieci Mikołaja i Tekli Justyny z Krzyżanowskich. W roku 1810 rodzina przeniosła się do Warszawy, gdzie ojciec kompozytora otrzymał posadę w Liceum Warszawskim. Pierwsze nauki gry na fortepianie pobierał już w wieku 6 lat, pod opieką czeskiego, imigranta Wojciecha Żywnego, wkrótce zaczął też komponować. Gościł z występami w wielu warszawskich salonach towarzyskich. Po sześciu latach nauki u boku Wojciecha Żywnego przeszedł pod artystyczną opiekę Józefa Elsnera, który edukował go w zakresie kompozycji. Od 1823 r. Fryderyk uczęszczał do Liceum Warszawskiego. W tym okresie wakacje spędzał regularnie poza Warszawą, najczęściej w majątkach zaprzyjaźnionych osób. Bywał m.in. w Szafarni, Sannikach, Poturzynie, Dusznikach, Toruniu, Gdańsku, Płocku. Odwiedzał także inne dwory z terenu Wielkopolski, Pomorza i Śląska. Podróże te pozwoliły kilkunastoletniemu kompozytorowi poznać skarby kultury polskiej i muzykę ludową, która była jego jednym z głównych źródeł inspiracji przez całe życie. W roku 1826 wstąpił do Szkoły Głównej Muzyki przy Uniwersytecie Warszawskim. Ukończył ją trzy lata później. W tym czasie powstały pierwsze poważne kompozycje. W 1829 roku Chopin wyjechał w pierwszą podróż do Wiednia zakończoną oszałamiającym sukcesem. Nie tylko wywołał entuzjazm tamtejszej publiczności, ale również po publikacji Wariacji op. 2 przez wiedeńskiego wydawcę zyskał entuzjastyczną recenzję Schumanna. Chopin wkrótce skomponował dwa koncerty fortepianowe zaliczane do arcydzieł gatunku, oraz zaplanował powrót do Wiednia jesienią 1830 r. Tydzień po przekroczeniu granicy w muzycznej stolicy Europy zastała go jednak wiadomość o wybuchu powstania listopadowego. W roli politycznego imigranta, bez szans na organizację poważnych koncertów w Austrii, w lipcu 1831 roku ruszył w drogę przez Niemcy do Paryża. W Stuttgarcie dowiedział się o upadku powstania, co – po załamaniu nerwowym – ostatecznie skłoniło go do pozostania na emigracji. Do Polski już nigdy nie wrócił. Błyskawicznie wszedł w krąg najwybitniejszych artystów epoki. Zaprzyjaźnił się z Lisztem, Berliozem, Hillerem, Heinem, Mickiewiczem, Delacroix i wieloma innymi. Nawiązał kontakty z polską Wielką Emigracją, zaprzyjaźnił się z księciem Adamem Czartoryskim i Deifiną Potocką. W roku 1835 zacieśnił kontakty z rodziną Wodzińskich ze Służewa, rok później oświadczył się Marii Wodzińskiej i został przyjęty. Ostatecznie jednak do małżeństwa nie doszło, a okoliczności fiaska planów matrymonialnych do dziś nie są jasne. Jednak jeszcze w roku 1836 Chopin poznał Aurorę Dudevant (George Sand), francuską pisarkę. Związek Chopina i George Sand trwał do roku 1847. Po rozstaniu z George Sand już wówczas schorowany Fryderyk dał w 1848 roku ostatni koncert w Paryżu, po czym za namową swojej uczennicy Jane Stirling udał się w długą podróż po Wielkiej Brytanii. To tam, mimo dużego osłabienia, po raz ostatni w życiu wystąpił publicznie podczas koncertu na rzecz polskich emigrantów 16 listopada 1848 roku w sali Guildhall w Londynie. Po powrocie do Paryża kompozytor ostatnie miesiące spędził pod opieką swojej siostry Ludwiki. Zmarł 17 października 1849 r. Jego ciało spoczęło w Paryżu na cmentarzu Père Lachaise. Zgodnie z ostatnią wolą artysty, siostra Ludwika przewiozła jego serce do Polski, gdzie zostało wmurowane w filar Kościoła Świętego Krzyża w Warszawie.
Opracowane na podstawie:
[Internet: https://chopin.nifc.pl/pl/chopin/osoba/1_fryderyk-chopin; dostęp: 15.04.2024 r.]