CIEPŁY Teresa

CIEPŁY Teresa

(1937 – 2006), mistrzyni olimpijska.

Urodziła się 19 października 1937 r. we wsi Brodnia w województwie łódzkim. Pierwsze dwa lata swego dzieciństwa spędziła w Zelowie razem ze swoim i rodzicami Józefem Wieczorkiem i Franciszką z domu Majewska. Dnia 9 marca 1940 r. cała rodzina została wywieziona przez Niemców do obozu pracy, który znajdował się przy ulicy Łąkowej w Łodzi. Następnie wiosną 1941 r. przesiedlono ich do łagru w miejscowości Winnigstedt w Landkreis Wolfenbuttel (Dolna Saksonia), gdzie spędzili do końca wojny. Po zakończeniu wojny wraz z rodzicami mieszkała w barakach w strefie amerykańskiej. Później powrócili do kraju, a konkretnie do Woli Buczkowskiej. Niedługo po znalezieniu pracy i mieszkania przez cała rodzina przeniosła się do Łodzi, w której naukę w szkole podstawowej rozpoczęła młoda Teresa. W 1953 r. rozpoczęła naukę w X Liceum Ogólnokształcącym im. Marii Konopnickiej. Ze względu na problemy zdrowotne do rozpoczęcia nauki w szkole średniej nie uprawiała sportu. Dzięki zaangażowaniu nauczycielki wychowania fizycznego z liceum Pani Janiny Subocz zaczęła interesować się lekkoatletyką, a po specjalistycznych badaniach kardiologicznych uzyskała zgodę na regularne treningi skoku w dal.
Zaledwie kilkumiesięczne treningi zaowocowały pierwszą mistrzowską szarfą. Nastolatka wygrała Spartakiadę wynikiem 5,20 m, zwyciężając koleżankę Basię Lerczak reprezentującą barwy Poznania. Młodym talentem od razu zainteresował się najsilniejszy w Łodzi klub, a mianowicie Łódzki Klub Sportowy. Starty w barwach ŁKS Łódź rozpoczęła w 1954 r., stając się podopieczną trenera Witolda Maciaszczyka. Intensywne treningi w klubie sprawiły, że progresja w wynikach była bardzo widoczna. Zaszczyt reprezentowania Polski na arenie międzynarodowej w kategorii juniorek przypadł Teresie w 1956 r., kiedy to została powołana do reprezentacji juniorek na trójmecz Polska – Czechosłowacja – Rumunia, trafiając jednocześnie pod skrzydła trenera Mariana Hoffmana. Jednym z ważniejszych momentów w karierze zawodniczki był rok 1957. Wtedy to w miejscowości Cluj w Rumunii rozegrano trójmecz pomiędzy Polską, Czechosłowacją i Rumunią. W skoku w dal wygrała uzyskując wynik 6 m, co było rekordem Polski juniorek i czwartym rezultatem w historii polskiej lekkoatletyki. Obok ciągłych startów i zgrupowań Teresa Wieczorek znajdowała również czas na naukę i realizację swoich planów. Zdała maturę i rozpoczęła naukę w dwuletnim Studium Pielęgniarskim.
Na arenie międzynarodowej już w gronie seniorów Teresa Wieczorek zadebiutowała na meczu NRD – Polska w Poczdamie 6 lipca 1958 r. Znakomite wyniki, jakie uzyskiwała, zaowocowały powołaniem do reprezentacji Polski na mistrzostwa Europy w Sztokholmie, które odbyły się w dniach 19-24 sierpnia 1958 r. Ze względu na słaby wyniki oraz sugestie trenera zaprzestała dalszych startów w zawodach w skoku w dal. W 1958 r. poznała Olgierda Ciepłego, lekkoatletę i przyszłego partnera. W kolejnych latach kontynuowała karierę sportową jako biegaczka startując w zawodach takich jak XXV Mistrzostwa Polski w Gdańsku rozegrane w dniach 21-23 sierpnia 1959 r. czy międzypaństwowy mecz z NRD w Bydgoszczy. Wielkie sukcesy, jakie osiągała, stały się przepustką do reprezentacji Polski na igrzyska olimpijskie w Rzymie w 1960 r. Udział w igrzyskach był dla młodej dziew czyny wielkim przeżyciem emocjonalnym, nie przeszkodziło jej to jednak w zdobyciu swego pierwszego medalu olimpijskiego – brązowego wraz z koleżankami ze sztafety 4 x 100 m: Haliną Richter, Barbarą Janiszewską i Celiną Gerwinową.
W grudniu 1960 r. małżeństwo otrzymało propozycję reprezentowania bydgoskiego WKS Zawisza z którym ostatecznie się związała i przeprowadziła do Bydgoszczy. Największy sukces w swoim pierwszym sezonie w barwach Zawiszy Bydgoszcz odniosła na mistrzostwach Polski, które miały miejsce w dniach 24-26 sierpnia w Nowej Hucie. Bydgoska zawodniczka zdobyła dwa złote medale, będąc bezkonkurencyjna w biegach na 100 m i 80 m przez płotki, wyrównując na obydwóch dystansach rekordy Polski. Rok później utrzymała podwójny tytuł mistrzowski, w tym Europy. W 1963 r. zawiesiła treningu, aby skupić się na macierzyństwie, gdyż w tym roku przyszła na świat córka – Aleksandrę. W 1963 r. powróciła do treningów i startów w zawodach pokazując swoją dobrą formę. Potwierdzeniem tego było także otrzymanie tytułu Sportowca Roku „Przeglądu Sportowego”. W 1964 r. wystartowała na Igrzyskach Olimpijskich w Tokio, na których zdobyła dwa medale srebrny i brązowy. Obowiązki domowe uniemożliwiły jej dalsze kontynuowanie kariery sportowej po Igrzyskach Olimpijskich, a od 1966 r. zaczęła pracować jako trenerka w Zawiszy Bydgoszcz. W 1971 r. urodziła się jej druga córka – Lidia. Od 1972 r. zostało jej zlecone stworzenie biblioteki przy klubie sportowym. Wróciła jeszcze do lekkiej atletyki w 1988 r. Pełniła wówczas funkcje organizacyjne. W 1994 r. przeszła na emeryturę. Nie rozstała się jednak ze sportem. Działała w Polskim Komitecie Olimpijskim i w Regionalnej Radzie Olimpijskiej, w której przewodniczyła sekcji do spraw olimpijczyków. Była wielokrotnie nagradzana, uhonorowana tytułem Honorowego Obywatela Miasta Bydgoszczy oraz odznaczeniami państwowymi. Teresa Ciepły zmarła 8 marca 2006 r. Pochowana została trzy dni później na cmentarzu przy ul. Zaświat.

&nbsp
Oprac. na podstawie:

Bartosz Grześkowiak, Teresa Ciepły – mistrzyni olimpijska z Bydgoszczy (1937-2006), [w:] Kronika Bydgoska, t. 32, s. 481-504.