POPIEŁUSZKO Jerzy

POPIEŁUSZKO Jerzy Aleksander

(1947-1984), polski duchowny rzymskokatolicki, kapelan warszawskiej „Solidarności”, obrońca praw człowieka w PRL, zamordowany przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa, błogosławiony i męczennik Kościoła katolickiego.

Urodził się 14 września 1947 r. pobożnej rodzinie w Okopach (gmina Suchowola, woj. białostockie). Na chrzcie otrzymał imię Alfons (od 1972 r. używał już imienia Jerzy). Rodzice, Marianna z domu Gniedziejko i Władysław, wychowywali swoje dzieci w tradycji niepodległościowej. Uczęszczał do szkoły podstawowej w Suchowoli, tam też chodził do kościoła. W 1961 r. Popiełuszko podjął naukę w suchowolskim liceum. Po ukończeniu szkoły średniej w 1965 r. wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Warszawie. We wrześniu 1966 r. ks. Jerzy został powołany na dwa lata do wojska. W trakcie obowiązkowej służby wojskowej podlegał nieskutecznej próbie indoktrynacji. Należał do pierwszych roczników kleryków, którzy w seminarium pobierali już nauki w duchu odnowy Soboru Watykańskiego II. Święcenia kapłańskie otrzymał 28 maja 1972 r. z rąk Prymasa kard. Stefana Wyszyńskiego. Dnia 2 czerwca 1972 odprawił prymicyjną mszę świętą w kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa w Karpaczu. Następnie objął wikariat w podwarszawskich Ząbkach, potem w kolejnych parafiach stolicy. W latach 1974–1976 był studentem Studium Pastoralnego Instytutu Teologii Pastoralnej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 1978 został duszpasterzem środowisk medycznych w Warszawie. Rok później rozpoczął pracę duszpasterską w kościele św. Anny, gdzie głosił kazania dla studentów warszawskich uczelni. W sposób szczególny związał się ze środowiskiem lekarskim. Z tego powodu podczas pierwszej pielgrzymki Jana Pawła II do Polski w 1979 r. współorganizował jej medyczną obsługę w Warszawie i był za nią odpowiedzialny. Przez lata posługi kapłańskiej w sposób istotny angażował się w działalność duszpasterską oraz prowadzenie katechezy, mimo słabego zdrowia. Od sierpnia 1980 był związany ze środowiskami robotniczymi, aktywnie wspierał także „Solidarność”. W czasie strajku został wysłany do odprawiania mszy w Hucie Warszawa. Po wprowadzeniu stanu wojennego organizował liczne działania charytatywne. Wspomagał ludzi prześladowanych i skrzywdzonych. Uczestniczył w procesach tych, którzy byli aresztowani za przeciwstawianie się prawu stanu wojennego. Odprawiał liczne nabożeństwa i msze święte w intencji Ojczyzny, oraz prowadził działalność duszpasterską wśród robotników. Wydarzenia te miały często charakter religijno-poetycki i patriotyczny. 19 maja 1983 prowadził pogrzeb Grzegorza Przemyka, a we wrześniu tego samego roku zorganizował pierwszą pielgrzymkę ludzi pracy do sanktuarium w Częstochowie. Wielokrotnie był przesłuchiwany, inwigilowany i oskarżany przez służby bezpieczeństwa PRL. Kres działalności wyznacza porwanie przez agentów Służby Bezpieczeństwa oraz śmierć. Po odprawieniu mszy świętej dn. 19 października 1984 r. w parafii pw. Świętych Polskich Braci Męczenników w Bydgoszczy wracał do Warszawy w obecności kierowcy, po czym na wysokości Górska został wyprowadzony z samochodu przez SB, pobity, związany i zapakowany do bagażnika pojazdu służbowego. Co jakiś czas porywacze zatrzymywali się by ponownie pobić próbującego się wydostać duchownego. Ostatecznie pozbawiony przytomności i związany kapłan został wrzucony do Wisły z wysokości kilkunastu metrów z zapory we Włocławku. Jego ciało zostało wyłowione dn. 30 października 1984 r. Został pochowany na terenie kościoła parafialnego św. Stanisława Kostki w Warszawie, a uroczystość pogrzebowa stała się ważna manifestacją patriotyczno-religijną. Pośmiertnie był wielokrotnie odznaczany, m.in. Orderem Orła Białego czy Gwiazdą Wytrwałości. Szybko stał się obiektem kultu, co doprowadziło do rozpoczęcia procedury beatyfikacyjnej. Uroczystość beatyfikacyjna koncelebrowana przez papieża Benedykta XVI miała miejsce dn. 6 czerwca 2010 r. Od września 2014 r. trwa proces kanonizacyjny.

 
Opracowane na podstawie: