AMGROWICZ Walery Cyryl

AMGROWICZ Walery Cyryl

(1863 – 1931), Numizmatyk, kolekcjoner dzieł sztuki, urzędnik sądowy, działacz polityczny, bankowiec, filantrop.

Urodził się dnia 8 kwietnia 1863 r. w Nowogrodzie koło Dobrzynia nad Wisła. Był synem Konstantego, właściciela ziemskiego oraz Amelii z domu Kamińskiej. Pierwsze nauki pobierał w Dobrzyniu n. Drwęcą. Po śmierci męża, matka wraz z dziećmi wyprowadziła się z Dobrzynia nad Wisłą. Następnie Walery uczył się w Chełmży, a od 1875 r. w Toruniu, gdzie należał do tajnego młodzieżowego kółka historycznego. W toruńskiej szkole poznał nauczyciela Ryszarda Nadworskiego, zapalonego numizmatyka i kolekcjonera, który zaraził go swoja pasją. Ich serdeczna znajomość przetrwała długie lata o czym świadczy liczna korespondencja. Po opuszczeniu gimnazjum podejmuje pracę sekretarza sądowego m.in. w Toruniu, Lidzbarku, Brodnicy, czy Kościerzynie. Już wtedy daje się poznać jako filantrop-społecznik, finansując naukę biedniejszej młodzieży – ogółem z jego pomocy korzysta 14 dzieci w tym m.in. dr Aleksander Majkowski. Podczas pobytu w Kościerzynie współfinansuje budowę Domu Polskiego „Bazar”, Towarzystwo Czytelni Ludowych i „wielką” bibliotekę miejscową. W 1907 roku zakupuje w Sopocie dom „Villa Rosa”. Od tego momentu jego związki z tym nadmorskim miastem zwiększają się. Zakłada tam „Bank Ludowy w roku 1909, a po przejściu na emeryturę w 1919 r. przeprowadza się z Kościerzyny do Sopotu. Od roku 1908, aż do swojej śmierci związany był z Towarzystwem Naukowym w Toruniu. Aktywnie działał w Towarzystwie Młodokaszubów. Przez lata swojej pracy wspierał liczne fundacje kulturalne, społeczne oraz osoby indywidualne z terenu Kaszub. Amrogowicz całkowicie już oddaje się swojej pasji powiększaniu i opracowywaniu kolekcji numizmatycznej oraz gromadzeniu kaszubskiej sztuki ludowej. Wygłasza odczyty, wykłady, publikuje artykuły w czasopismach specjalistycznych. Pierwszą swoją wystawę numizmatyczną zorganizował w 1911 r. w Kościerzynie w trakcie Kaszubsko – Pomorskiej wystawy ludoznawczej. Trzeba podkreślić, że zaprezentowane wówczas monety pochodziły właśnie z kościerskiego regionu. Amrogowicz monety do swojej kolekcji pozyskiwał z dwóch źródeł. Pierwszym były lokalne znaleziska, natomiast drugim, wyspecjalizowane w tej dziedzinie firmy europejskie. Kupował je między innymi w Niemczech, Holandii, Wenecji oraz Francji. Zajmował się również projektowaniem polskich monet. W 1928 zlecił wykonanie monet według własnego projektu o nominale 2 i 5 złotych. Stemple wykonał niemiecki medalier Karl Goetz, a monety zostały wybite w mennicy w Monachium. Zostało wybitych mniej niż 10 kompletów w brązie i srebrze. Odbitki ze złota i platyny zostały wykonane później. Znane są również wzmianki o monetach 10-złotowych. . W połowie 1931 roku cały swój zbiór numizmatyczny zapisał Towarzystwu Naukowemu w Toruniu. Kolekcja znajduje się obecnie w zbiorach Muzeum Okręgowego w Toruniu jako depozyt wspomnianego towarzystwa. Prowadził aktywny tryb życia oraz kolekcjonował sztukę kaszubską oraz tabliczki neosumeryjskie sprzed 5000 tys. lat. Zmarł 28 sierpnia 1931 r. w Krynicy, a pochowany został w Kościerzynie.

&nbsp
Opracowane na podstawie:

Adam Musiałowski, Walery C. Amrogowicz 1863-1931: Pasja życia. Kolekcja numizmatyczna, Toruń 2004

STAPEL Arnold

STAPEL Arnold

(po 1360 – 1416), biskup chełmiński.

Ur. się po 1360 r. Być może pochodził z Koszwał koło Gdańska, skąd pisał się jego bratanek. Karierę kościelną, najpewniej już jako członek zakonu krzyżackiego, rozpoczął od pełnienia funkcji notariusza publicznego w służbie komtura nieszawskiego (1383 r.). Studiował w Pradze i Bolonii. Był klerykiem diecezji pomezańskiej, został także plebanem kościoła św. Katarzyny w Gdańsku (1395 r.) i kanonikiem kapituły katedralnej w Chełmży. Był również kapelanem wielkiego mistrza zakonu krzyżackiego Konrada von Jungingen (1397-1402). W 1402 r. kapituła w Chełmży wybrała go biskupem chełmińskim. Jako ordynariusz zwoływał synody, wydawał statuty.
W 1404 r. fundował ołtarz św. Trójcy w kościele w Grabowie, uczestniczył w rokowaniach polsko-krzyżackich na wyspie na Wiśle koło Raciążka oraz zatwierdzał ugodę miasta Grudziądza z tamtejszym proboszczem w sprawie prawa do ofiar z kaplicy św. Jerzego znajdującej się przy leprozorium. W 1405 r. ustanowił z kolei odpust dla modlących się przy krucyfiksie na środku kościoła pw. św. Mikołaja w Toruniu i składających tam jałmużnę.W latach 1404-1406 brał również czynny udział w procesie kanonizacyjnym Doroty z Mątów. W 1407 r. papież Grzegorz XII powierzył mu zbadanie oraz ponowne spisanie praw kolegiaty w Dobrym Mieście. Znany jest także fakt czasowego konfliktu (lata 1408-1409) między Arnoldem a wielkim mistrzem Ulrichem von Jungingen. Nie przeszkodziło to jednak by Stapel jako przedstawiciel delegacji krzyżackiej udał się na sobór w Pizie. W 1409 r. mediował poza tym w sporze pomiędzy kapitułą chełmżyńską i miastem Chełmżą. W tym też roku, krótko przed 15 sierpnia, zwracał się do wójta biskupiego Bartuscha o przygotowanie kontyngentu zbrojnych, który miał stawić się na 15 sierpnia do Brodnicy. Nie zgodził się natomiast na udział w wojnie mieszkańców Chełmży i Wąbrzeźna, zobowiązując ich niemniej do obrony kraju. W trakcie bitwy pod Grunwaldem wystawił chorągiew biskupią, jednakże zaraz po nadejściu informacji o porażce wojsk krzyżackich wraz z pozostałymi zwierzchnikami pruskich diecezji, w obozie pod Malborkiem, złożył hołd lenny królowi polskiemu Władysławowi Jagielle. W momencie podpisania 1 lutego 1411 r. pierwszego pokoju toruńskiego, był jednym z krzyżackich gwarantów tego porozumienia.
Na początku maja 1412 r. źródła odnotowują go w Malborku. W kwietniu 1414 r. bierze udział w pertraktacjach polsko-krzyżackich w Grabiu, w czerwcu jest natomiast członkiem poselstwa krzyżackiego do Jagiełły. Mimo szeregu dyplomatycznych zabiegów jeszcze w tym samym roku wybuchła kolejna wojna i nastąpił najazd wojsk polskich na ziemię chełmińską. Mimo próśb Stapela o oszczędzenie terenów jego biskupstwa złupiony został Kurzętnik wraz z okolicami. W dniach 6-7 października 1414 r. był jednym z przedstawicieli Zakonu na zjeździe w obozie polskim pod Brodnicą, efektem którego było zawarcie dwuletniego układu rozejmowego. W 1415 r. wraz z wielkim mistrzem wyraził zgodę na translokację klasztoru benedyktynek toruńskich do szpitala św. Ducha. 25 maja 1416 r. odnotowany został w Inowrocławiu. Kilka dni później, 31 maja 1416 r., dotknięty zarazą zmarł w swojej lubawskiej rezydencji.

&nbsp
Oprac. na podstawie:

Radosław Krajniak, Duchowieństwo kapituły katedralnej w Chełmży do 1466 roku. Studium prozopograficzne, Toruń 2013, s. 113-120.

KÜRBISOWA Kazimiera

KÜRBISOWA z Szuchmielskich Kazimiera Marianna

(1892 – 1942), działaczka społeczna, nauczycielka.

Ur. w Świeciu. Córka profesora miejscowego gimnazjum męskiego. Uczyła się w Liceum żeńskim w Chełmnie i liceum pedagogicznym we Wrocławiu. Od 1913 do 1921 r. nauczycielka w żeńskim liceum (następnie gimnazjum) w Chełmnie. W l. 1925-1926 nauczycielka w szkole wydziałowej w Chełmży. Następnie przenosi się wraz mężem Erykiem Kürbisem (poślubionym w 1918 r.) do Gdańska. Tam poza kontynuowaniem pracy w szkolnictwie zaczyna działać społecznie (wykładu, prelekcje, kursy języka polskiego dla dorosłych). Podejmuje pracę w licznych stowarzyszeniach. W 1934 r. zostaje odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi. W 1938 r. zostaje nauczycielką w żeńskim gimnazjum w Tczewie. Po wybuchu wojny, w IV 1940 r. została aresztowana i osadzona w obozie w Ravensbrück. Podjęła się wówczas trudu prowadzenia tajnego nauczania. Zmarła 18 XI 1942 r. po operacji woreczka żółciowego. Prochy sprowadzono najpierw do Jeleniej Góry, po wojnie zaś do Poznania. Jedną z jej trzech córek była wybitna historyczka poznańska Brygida Kürbis.

&nbsp
Oprac. na podstawie:

Marian Pelczar, Kürbisowa z Szuchmielskich Kazimiera Marianna, [w:] Polski słownik biograficzny, t. 16, 1971.

CZARLIŃSKI Adam Leon Michał

CZARLIŃSKI Adam Leon Michał Schedlin h. własnego

(1870 – 1956), ziemianin, działacz narodowy.

Ur. w Zakrzewku w powiecie toruńskim. Uczył się w gimnazjum w Toruniu, a od 1890 r. studiował rolnictwo i ekonomię w Berlinie. Od 1885 r. sekretarz zarządu Towarzystwa Rolniczego w Chełmży. W 1898 r. przejął rodzinny majątek w Zakrzewku. W tym samym roku zawarł związek małżeński z Marią Aubracht-Prądzyńską, czynnie angażującą się w późniejszych latach w działalność społeczną. Doczekali się pięciorga dzieci. W kolejnych latach Czarliński aktywnie działał w kółkach rolniczych, biorąc udział także przy ich zakładaniu. Był poza tym członkiem Towarzystwa Naukowego w Toruniu, Powiatowego Komitetu Wyborczego w Toruniu i Towarzystwa Czytelni Ludowych, z ramienia którego od 1911 do 1919 r. był bibliotekarzem powiatowym w Toruniu. By zapobiec kolonizacji pruskiej w 1913 r. kupił majątek Owieczkowo niedaleko Wąbrzeźna. Zaangażował się też w walkę o przyłączenie Pomorza do Polski. W 1918 r. utworzył w Toruniu Straż Ludową i został prezesem Powiatowej Rady Ludowej. W jego dworze w Zakrzewku miał miejsce punkt przerzutowy ochotników do Armii Wielkopolskiej i Wojska Polskiego. W 1919 r. na krótko aresztowany przez Niemców. Od tego roku delegat polskiego rządu przy landracie pruskim w Toruniu. W okresie tym angażował się także w powołanie oddziału żandarmerii polskiej. W 1920 r. został komisarycznym starostą powiatu toruńskiego, a w rok później starostą tego powiatu, przystępując przede wszystkim do akcji organizacji i polonizacji urzędów. W trakcie wojny polsko-bolszewickiej dostarczał m.in. konie dla armii oraz sam zorganizował i opłacał oddział konny. W związku z zaangażowaniem w pracę urzędniczą, sprzedał w 1926 r. Owieczkowo. W tym samym roku przeniósł się do Grudziądza, gdzie do 1929 r. również był starostą powiatowym. W jego majątku w Zakrzewku gościł m.in. gen. Józef Haller. Czarliński działał również społecznie, także już po emeryturze m.in. w Pomorskiej Lidze Ochrony Powietrznej Państwa czy Towarzystwie Miłośników Sceny Narodowej, Pomorskim Towarzystwie Opieki nad Dziećmi, a także jako akcjonariusz cukrowni w Chełmży. Był też odznaczany, m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. W trakcie II wojny światowej kilkakrotnie aresztowany. W 1943 r. musiał wraz z rodziną opuścić majątek w Zakrzewie i osiadł w majątku Borek w powiecie toruńskim. Po wojnie na krótko wrócił do Zakrzewka, ale wywłaszczony przez władze państwowe resztą życia spędził w Chełmży, gdzie zmarł 30 IV 1956 r. Spoczął w grobowcu rodzinnym w Papowie Toruńskim.

&nbsp
Oprac. na podstawie:

Piotr Krzysztof Kuty, Czarliński Adam Leon Michał Schedlin, [w:] Toruński słownik biograficzny, pod red. K. Mikulskiego, t. 2, Toruń 2000, s. 60-62.

Ta strona korzysta z ciasteczek. Dalsze korzystanie ze strony oznacza, że zgadzasz się na ich użycie.