WIECZOROWSKI Tadeusz

WIECZOROWSKI Tadeusz

(1904 – 1970), polski archeolog, muzealnik, członek Polskiej Akademii Nauk, badacz zbrodni hitlerowskich.

Urodził się 24 stycznia 1904 r. w Częstochowie. Dzieciństwo spędził w Opolu, gdzie uczęszczał do szkoły powszechnej. W latach 1919–1922 był uczniem Państwowego Gimnazjum w Rogoźnie Wielkopolskim. Maturę zdał w 1925 roku w Państwowym Gimnazjum w Tarnowskich Górach. Zaraz po niej rozpoczął studia teologiczne w Arcybiskupim Seminarium Duchownym w Poznaniu, jednakże w 1928 roku porzucił studia teologiczne na rzecz prehistorii, antropologii i etnografii na Uniwersytecie Poznańskim. Uzyskał tam magisterium z prehistorii, zdał także wszystkie egzaminy z zakresu magisterium z historii. Już w trakcie studiów podejmował liczne prace badawcze, w tym w roku 1932 na terenie grodziska w Bydgoszczy-Fordonie. Do września 1939 roku pracował jako asystent w Instytucie Prehistorycznym Uniwersytetu Poznańskiego. Był bliskim współpracowaniem prof. Józefa Kostrzewskiego, dzięki czemu brał udział w badaniach wykopaliskowych na osadzie obronnej kultury łużyckiej w Biskupinie. W okresie międzywojennym pracował także naukowo w Berlinie w Museum für Vor- and Frügeschichte opracowując zbiory prehistoryczne wywiezione z Bydgoszczy do Berlina i tam złożone jako depozyt. W 1938 r. obronił pracę magisterską na temat ceramiki inkrustowanej ludności kultury łużyckiej. Równolegle pracował także nad materiałami archeologicznymi wczesnośredniowiecznymi z wykopalisk w Gnieźnie. W 1939 roku objął stanowisko kustosza w Dziale Archeologicznym Muzeum im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy. Jednak już w pierwszych dniach wojny został aresztowany przetrzymywany w charakterze zakładnika. W okresie okupacji hitlerowskiej pracował jako robotnik przy pracach ziemnych. Niemal natychmiast po wyzwoleniu Bydgoszczy Tadeusz Wieczorowski brał udział w zabezpieczaniu akt dokumentujących zbrodnie hitlerowskie, między innymi dotyczących więźniów oraz teczek personalnych funkcjonariuszy gestapo z Bydgoszczy i Ciechanowa. W latach 1945–1946 działał w ramach Komitetu Ochrony Mienia Państwowego i Kulturalnego, pełniąc funkcję kierownika Biura Okręgowej Komisji Badań Zbrodni Hitlerowskich w Bydgoszczy. W tym czasie, jako doświadczony archeolog, brał udział także w poszukiwaniach miejsc zbrodni w okolicach Bydgoszczy, a także ekshumacji i ustalaniu tożsamości osób pomordowanych i pochowanych w zbiorowych mogiłach. Organizował także nowe miejsca pochówków dla ofiar zbrodni hitlerowskich. Od 1946 r. powraca do zawodu, pełniąc rolę zastępcy kierownika ekspedycji archeologicznej w Biskupinie. Rok później rozpoczyna jednaj nowy etap działalności, związany z pracą w Szczecinie gdzie pełnią funkcję specjalnego delegata Państwowego Muzeum Archeologicznego w terenie. Po przyjeździe do Szczecina Tadeusz Wieczorowski pełnił również funkcję kustosza Działu Prehistorii Muzeum Miejskiego, przekształconego w 1948 roku w Dział Archeologii Muzeum Pomorza Zachodniego w Szczecinie. Jego głównym zadaniem było ratowanie i porządkowanie zbiorów muzealnych. W tym czasie założył także w Szczecinie oddział Polskiego Towarzystwa Archeologicznego (PTA) i był jego wieloletnim prezesem. Przez lata spędzone na Pomorzu Zachodnim Tadeusz Wieczorowski stworzył kompleksowy program badań archeologicznych nad początkami i wczesnośredniowiecznymi dziejami Szczecina. Już w latach 50. XX w. stworzył Stacje Archeologiczną, która w styczniu 1954 r. została przejęta przez nowo powstały Instytut Historii Kultury Materialnej Polskiej Akademii Nauk (IHKM PAN), a jej kierownictwo powierzono Tadeuszowi Wieczorowskiemu. Funkcję tę sprawował do śmierci, która nastąpiła nagle 14 maja 1970 r. Był jedną z czołowych postaci szczecińskiego środowiska naukowego, honorowaną za zasługi w ratowaniu zabytków archeologicznych, pracę naukową i popularyzatorską.

&nbsp
Opracowane na podstawie:

Władysław Filipowiak, Z żałobnej karty. MGR Tadeusz Wieczorowski (1904-1970), [w:] Materiały Zachodniopomorskie, t. 16, 1970, s. 787-788.
Włodzimierz Szafrański, Tadeusz Wieczorowski (nekrolog), Z otchłani wieków, R. 37, 1971, s. 49-50.

SZWAJCER Walenty

SZWAJCER Walenty

(1907 – 1994), nauczyciel, odkrywca osady obronnej w Biskupinie, sołtys wsi Biskupin.

Urodził się 7 lutego 1907 r. w Piastowicach w Wielkopolsce. Ojciec Antoni Schweitzer (wg pierwotnej pisowni) był rolnikiem zarządzającym 40 ha gospodarstwem. Matka Julianna, z domu Świderek, zajmowała się prowadzeniem domu oraz wychowaniem 11 dzieci, najmłodszym był Walenty. W latach 1914-1921 uczęszczał w Piastowicach do jednoklasowej szkoły. W 1920 złożył dokumenty do Państwowego Seminarium Nauczycielskiego w Wągrowcu. W 1923 zdał z wyróżnieniem egzaminy wstępne i rozpoczął tam naukę. Po 5 latach zakończył ją w 1928 roku zdaniem egzaminu dojrzałości – pierwszego egzaminu nauczycielskiego. Uprawnił go on do objęcia stanowiska tymczasowego nauczyciela szkoły powszechnej. Pełne kwalifikacje zawodowe uzyskał 4 kwietnia 1933 roku po zdaniu Praktycznego Egzaminu na Nauczyciela Szkół Publicznych. Stałym nauczycielem publicznych szkół powszechnych został mianowany 26 czerwca 1935 roku, a przysięgę służbową złożył 3 lutego 1937 roku. Pierwszą posadę objął w oddalonych o 10 km od Żnina Gorzycach w tym samym roku, a w roku 1930 w Sarbinowie I. W wyniku postawionego mu przez ZNP ultimatum rozpoczął we wrześni 1932 r. pracę w szkole podstawowej I stopnia w Biskupinie. Od początku pracy w Biskupinie interesował się lokalną historią i legendami. Wraz ze swoimi uczniami odbywał wycieczki w rejon Jeziora Biskupińskiego, a znajdowane na terenie półwyspu zabytki oraz wystające z wody pale zwróciły jego uwagę. O swoich odkryciach zawiadomił poznańskiego badacza Józefa Kostrzewskiego, który przez kolejne lata prowadził w tym miejscu badania wykopaliskowe. Brał w nich udział również Walenty Szwajcer pomagając w oprowadzaniu zwiedzających wykopaliska gości, m.in. Prezydenta RP Ignacego Mościckiego. W sierpniu 1939 r. kierował pracami przy kopaniu rowów strzeleckich, a 1 września tego roku wręczał karty mobilizacyjne powołanym mieszkańcom Biskupina. Po zajęciu wsi przez wojska niemieckie podlegał aresztowi domowemu. Dzięki wsparciu zaprzyjaźnionego Niemca Ericha Rusta dostał pracę w cukrowni w Żninie na stanowisku ekspedienta wytłoków, dzięki czemu uniknął przesiedlenia do Generalnej Guberni. W styczniu 1940 roku został zatrudniony jako urzędnik gospodarczy w majątkach rolnych powiatu żnińskiego: kolejno w Woli, Sarbinowie I i Gogółkowie. Po zakończeniu okupacji niemieckiej powrócił do Biskupina obejmując posadę nauczyciela i organizując lokalne struktury oświaty. Od 1946 r. należał do PPS, a po kongresie zjednoczeniowym z PPR w 1948 roku do PZPR. Poza oprowadzeniem po wykopaliskach biskupińskich prowadził również zajęcia z marksizmu na Archeologicznych Obozach Szkoleniowych organizowanych w Biskupinie z dwuletnią przerwą od 1951 do 1963 roku. Zajmował się również intendenturą ekspedycji, która prowadziła badania już w ramach powołanego w 1950 roku Muzeum w Biskupinie. Nieprawidłowości w prowadzeniu dokumentacji finansowej i nie rejestrowanie wszystkich zakupów były podstawą do postawienia Walentemu Szwajcerowi zarzutu defraudacji i zastosowanie w styczniu 1961 r. tymczasowego aresztu, co spowodowało zawieszenie w służbie nauczycielskiej przez Inspektorat Oświaty w Żninie. Do pracy w szkole przywrócono go we wrześniu 1962 r. W sentencji wyroku sądu na rozprawie, która odbyła się trzy lata po aresztowaniu, stwierdzono jedynie nieporządek w dokumentach finansowych i wycofano wszystkie zarzuty. Stanowisko kierownika szkoły odzyskał dopiero w listopadzie 1967 roku. Po powrocie do szkoły wycofał się z pracy na wykopaliskach. Walenty Szwajcer był osobą angażująca się także w życie społeczne. Dwukrotnie został wybrany sołtysem Biskupina. W 1950 roku został powołany przez Pełnomocnika Powiatowego do Walki z Analfabetyzmem jako nauczyciel kontraktowy w Szkole dla Pracujących w Gąsawie. W 1951 roku był współorganizatorem spółdzielni produkcyjnej w Biskupinie. Dzięki jego staraniom wieś została również zelektryfikowana. Założył również schronisko młodzieżowe, którego był kierownikiem do 1990 r. Za swoje zasługi był wielokrotnie nagradzany, m.in. Złotym Krzyżem Zasług czy Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Walenty Szwajcer zmarł 2 czerwca 1994 r. Został pochowany na cmentarzu w Wenecji, po drugiej stronie Jeziora Biskupińskiego. Jego imię nosi m.in. Biskupińskie Towarzystwo Archeologiczne powołane w 2003 r.
&nbsp
Współcześnie w regionie upamiętniony przez:
&nbsp
– Biskupińskie Towarzystwo Archeologiczne im. Walentego Szwajcera

&nbsp
Opracowane na podstawie:

Walenty Szwajcer, Wiesław Zajączkowski, Biskupin i jego odkrywca, Warszawa 1997.

KOSTRZEWSKI Józef

KOSTRZEWSKI Józef

(1885 – 1969), polski archeolog, muzeolog, twórca poznańskiej szkoły archeologicznej, profesor, badacz osady obronnej w Biskupinie.

Urodził się w roku 1885 w Węglewie pod Pobiedziskami w Wielkopolsce. Do szkół średnich uczęszczał w Ostrowie, Gnieźnie i w Poznaniu. Wielokrotnie był zmuszony zmieniać szkołę ze względu na duże zaangażowanie w działalność w tajnych organizacjach patriotycznych i studenckich. Mimo aresztowań i problemów z zaliczeniem poszczególnych klas zdaje maturę w roku 1907. Pierwsze dwa lata studiów realizuje na kierunku medycznym we Wrocławiu, po czym przerzuca się na prehistorię, studiując równocześnie nauki pokrewne. Najpierw podejmuje studia w tym zakresie w Krakowie, a następnie w Berlinie pod okiem prof. Gustawa Kossiny. W czasie studiów przez rok praktykował w muzeum w Londynie w dziale archeologii British Museum. W 1913 r. otrzymuje posadę w dziale przedhistorycznym Museum fűr Volkerkunde w Berlinie. Równolegle wykonuje kwerendę archiwalną w magazynach zawierających materiały z Wielkopolski, Śląska i Pomorza. Następnie w Berlinie, gdzie w roku 1914 otrzymał doktorat z filozofii na podstawie rozprawy pt. „Die ost germanische Kultur der Spätlatenzeit”. Po zakończeniu I wojny światowej zaangażował się w powstanie Uniwersytetu Poznańskiego. Prowadził liczne prace wykopaliskowe na stanowiskach o różnej chronologii i na znacznych terenach II RP. Najważniejszymi badanym przez Józefa Kostrzewskiego stanowiskiem była osada obronna kultury łużyckiej w Biskupinie. Wielosezonowe badania na biskupińskim grodzisku były jednym z ważniejszych argumentów Józefa Kostrzewskiego na autochtoniczność Słowian i przynależność kulturową Wielkopolski do tradycyjnych ziem słowiańskich. W trakcie II wojny światowej był poszukiwany przez wojska niemieckie jako wróg III Rzeszy. Zakonspirowany przeczekał czasy wojenne w Burzynie pod Tuchowem oraz w Zarzeczu. Po zakończeniu wojny powrócił do działalności badawczej. Był redaktorem wielu czasopism, autorem niezliczonych publikacji oraz członkiem takich instytucji, jak Polska Akademia Nauk czy Polskie Towarzystwo Przedhistoryczne.

&nbsp
Oprac. na podstawie:

Hieronim Kaczmarek, Kostrzewski Józef, [w:] Polski słownik biograficzny konserwatorów zabytków, red. Henryk Kondziela, Hanna Krzyżanowska, z. 2, Poznań 2006.

Ta strona korzysta z ciasteczek. Dalsze korzystanie ze strony oznacza, że zgadzasz się na ich użycie.